Giftigheid

Waarom zo giftig? vraagt Fatima Elatik in 2000 aan Theo van Gogh. Van Gogh antwoordt haar met opmerkingen van daarom-achtige strekking. “Ik ben propagist van de nihilistische kerk”. Sja. Gifkikkers mogen ook bestaan. Je hóeft er niet bij op de koffie.

De discussie is schrijnend afgelopen in 2004 met de dood van Theo van Gogh in de Linnaeusstraat, tegenover waar toen de BCC zat. Een akelig interview waarin Van Gogh als zwart schaap wordt geprofileerd maar ook zo behandeld en beschimpt. In de jaren waarin het interview zich afspeelt was kritiek op islam ook door mensen zonder islamitische opvoeding niet geaccepteerd. je zou het nu de linkse kerk noemen en dat wordt gemarginaliseerd; maar toen was haast iedereen “linkse kerk”, als het niet was omdat ze links waren, dan waren ze wel van een kerk.

Op zichzelf lijkt het altijd waar, het is de toon die muziek maakt. Maar het is niet altijd waar. Techno bestaat niet voor niets. En Slagerij van Kampen. Er is ook muziek met alleen maar ritme. En John Cage heeft een stiltenummer gecomponeerd. En dat verklaart dat gif.

Ik hoorde het van mijn vader die het grote nieuws weer eens als eerste wist. Hoe kan dat nu, het gebeurt bij mij om de hoek en iemand uit Eindhoven hoort het eerder. De dader zou al gepakt zijn. Toen ik naar buiten liep, parkeerde een auto voor mijn huis, uit Almere. Er kwam een hoogblonde vrouw uitgelopen en die had 2 alditassen vol knuffels. Aha. Dacht ik. Dus zo gebeurt dat. Ik dacht tot dan toe namelijk dat al die knuffels 1 voor 1 gebracht werden.

Ik weet niet meer waarom, maar ik pakte de tram 7 naar het centrum en kwam erlangs. Gerrie Eijckhof stond in de straat op de tramrails, dus de 7 kon er niet door. Standpunt.NL had je toen ook. Dat stond op de andere hoek van het kruispunt. Daar stond een hele hele lange rij mensen die allemaal wat wilden StandpuntNLen. Het zag letterlijk wit op straat. Mensen die ik anders nooit zag. Meestal zie ik alleen allochtonen maar nu waren alle witte mensen uitgelopen om wat te zeggen.

Dat standpuntNL was het meest giftige programma wat je had. Iedereen mocht daar wat zeggen en de mensen die dat werkelijk deden, hadden het nooit gezellig over chocoladepudding. Iedereen was giftig. Of het nu was op dat hij vermoord was of om de zie je nou wel wat er van komt met je grote mond toon, die minstens even giftig is.

Het leek ook wel of die mensen helemaal niet bij mij in de buurt woonden. Of ze gewoon met een busje waren geporteerd. De auto hadden gepakt, oh jongens, we moeten eventjes giftig gaan doen op de hoek van de Linnaeeusstraat en de Wijttenbachstraat.

Ik was zelf ook zo geschokt. Ik kende hem een beetje. Hij had ons opstel uitgekozen als winnaar bij een schoolwedstrijd. Van m’n zussie en mij. En later won ik een tshirt van zijn filmbedrijf voor een rare competitie. Ik weet niet meer wat ik schreef maar het ging over verwende kinderen. Die lycea van Eindhoven en Amsterdam zaten daar tjokvol mee. Als niet-verwend kind was het me een doorn in het oog.

Ontegenzeggelijk is er veel veranderd en is de mening van Theo van Gogh na zijn moord veel breder gedragen en maatschappelijk aanvaardbaar. Ook omdat het ook echt zo blijkt te zijn dat als je een grote keel opzet tegen islam, een vervelende puber die dat boek denkt te snappen, je keel komt doorsnijden. Nog even daarvoor had Van Gogh gezegd dat hij vond dat hij in Amsterdam alles kon zeggen en niet bang was. Wees dus maar bang. Je kan in Amsterdam niet meer alles zeggen. Het maatschappelijke midden lijkt die mening te hebben overgenomen en naar rechts te zijn opgeschoven. Op straffe van je keel doorsnijden zegt niemand meer iets. Maar het wordt des te meer gedacht. Al op de lawaaidemonstratie die dezelfde avond belegd werd, bleek dat iedereen angstig was. Als het niet was omdat je niets kon zeggen, dan wel omdat je niet kon zijn, of dat nu was met je hoofddoek of je linkse kerk of je vaderlandse vlag of je neonazi skinhead kop.

Het punt wat Elatik wil maken, daar; dat je als je iets lief zegt, je daar normaalgesproken veel meer slagkracht mee hebt, is op zich alleen waar, als je niet tegen een muur praat. Als je tegen een muur blijft praten en praten en praten, gaat het vanzelf op een steeds meer op een drilboor gelijkend toontje. Als iemand heel hard schreeuwt, moet jij overschreeeuwen om jezelf verstaanbaar te maken. Als je in een woestijn staat te roepen, moet je ook hard schreeuwen. Als je wilt schreeuwen tegen iemand die aan de andere kant van een muur staat, in een woestijn … na ja goed. Als allebei de kanten flink staan te schreeuwen, luistert er niemand. Elatik is zelf het bewijs van haar ongelijk als ze de hele boel bij elkaar schreeuwt in datzelfde filmpje en niet luistert naar wat van Gogh zegt.

Daartegen is me toch een vreselijke campagne begonnen. Heel irritante opmerkingen “niet schreeuwen maar fluisteren”. Als ik ergens de kriebels van krijg is het dat, omdat het meteen een badinerend en akelig toontje heeft, in de trant van wat ben ik toch beter. Van Gogh kreeg een schreeuw als standbeeld. Zijn vrije meningsuiting is onderdrukt en hij schreeuwde het uit. “Waarom moet een fietsenmaker voor zijn leven vrezen, omdat zo’n jongen zijn band niet zelf kan plakken” . Op zichzelf een verwend kindprobleem. Maar als die kinderen moslim zijn, kun je daar ineens niets meer van zeggen, vond van Gogh. En als hij ongelijk had gehad, had hij nog geleefd.

Mag je islamkritiek alleen fluisteren? Op straffe van een afslachting wordt er bepaald niet meer gefluisterd. Inwendig schreeuwt iedereen. Zo hard dat de oorspronkelijke Amsterdamse bevolking naar Almere is weggetrokken om daar verder te schreeuwen tegen een muur van onbegrip.

Theo van Gogh krijgt er in de show ongenadig van langs. Hij wordt het zwarte schaap genoemd en arrogant en nog een hele hoop negatieve kwalificaties. Hij moet zich dat laten welgevallen want hij praat zelf ook zo. Als je hem giftigheid verwijt, verplicht je dat ook om zelf niet-giftig, ingehouden woedend, te zijn. Nu juist de presentatrice is ook minstens licht giftig te noemen. Ze zegt niet “hoe haal je het in je hoofd”, maar “hoe haal je het in je kop”. Ze praat korzelig en geïrriteerd, wanhopig en gefrustreerd. Ook het gesprek tussen van Gogh en Elatik ontaardt in geschreeuw en als je daar nu naar terugkijkt is wel duidelijk te zien dat Van Gogh zich nog netjes gedraagt tot er tegen Hem geschreeuwd wordt. Daarna schreeuwt hij gewoon terug. De presentatrice heeft het gesprek niet meer in de hand. Hier staan twee kinderen tegen elkaar op te schreeuwen. Wat ga je doen als vrouw als er twee onvolwassen kleuters om je heen staan te brullen?

Stel dat je je best doet, niet giftig te zijn. Het is niet zo dat je met lief en vriendelijk en beleefd blijven, nou heel erg ver schopt in deze samenleving. Dat zeg ik omdat ik al heel erg lang stukjes schrijf voor iets totaal anders, iets heel saai zakelijks en ik word niet serieus genomen en ogenschijnlijk niet eens gehoord, maar ik heb daar vreselijk gelijk in en ik blijf nog redelijk lief en nu niet meer altijd tegen iedereen maar tig jaar terug toen ik nog wel lief was, werd ik al helemaal niet gehoord. Toen werd ik belachelijk gemaakt. En nu ook nog. Het gaat maar door met dat aanbesteden.

De fluisterliga heeft in mijn ogen dan ook echt afgedaan. Schreeuwen helpt niks. Fluisteren ook niet. Dat aanbesteden gaat maar door en het kán helemaal niet. Ik ben dan ook kampioen tegen een muur fluisteren. Ik praat tegen een muur in een woestijn. Als ik iets zeg; gebeurt er echt helemaal niets.

Je moet je als Theo dus echt alles laten zeggen. Je moet dus aan de ene kant een olifantenhuid hebben, maar je mag aan de andere kant niet trompetteren als een olifant. Wij moeten als individuen op kousevoetjes rondwandelen door een porceleinkast. We moeten, als we hoop hebben op verbetering door middel van praten; dus eigenlijk een hele kleine olifant zijn, vooral niet te zwaar of te groot of te lomp. We moeten bovendien iedereen tevreden houden. Als je al kritiek hebt, graag even exact dezelfde kritiek, op 3 andere mensen van nog 3 verschillende kleuren. Deze olifant in de kamer moet dus heel voorzichtig besproken worden door een heel gedragen olifant, niet door in matgrijs te lopen maar graag even in alle kleuren van de regenboog. Als het nu de toon die de muziek bepaalt, als je in een woestijn staat te roepen? Dat denk ik niet, want er is verder niemand om het te horen.

Dus voel ik me in tegenstelling tot schreeuwlelijks lichtelijk vrij om dan maar te fluisteren wat nu het hele regenboog eenhoorn probleem is met de islam, wat zich door de hele Arabische en nu ook europees grootstedelijke samenleving toont en zich als een olievlek uitspreidt. Precies hetzelfde probleem als met Willem-Jan en met kinderen van televisiesterren. Voed je kinderen op!

Dat is niet zo makkelijk. Veel mensen weten dat Mohammed op latere leeftijd met Aicha trouwt en verwijten hem daarom pedofilie. Wat hem is overkomen, komt ergens vandaan. Dat laat zich raden. Mohammed was een wees. Zijn moeder stierf, toen hij 6 was. Zijn vader was al dood voor zijn geboorte.

Hoe is het om een wees te zijn in 600 na Christus? Dat is geen moeilijke som. Ook nu is het al echt helemaal niks. Je krijgt geen liefde en je leert zo ook niet wat dat betekent. Je bent vanaf je wees zijn je aan het verweren tegen alle pedofielen die op de loer liggen. Je moet knokken voor je school. Je moet stelen om aan geld te komen want van volwassenen krijg je niks. En dood van de honger wil je ook niet. Jij hebt niet om leven gevraagd en niemand geeft het je cadeau.

Je hele leven bestaat maar uit een ding. Knokken Knokken Knokken. Maar waarom? Om niets. Om een appeltje. Wanneer krijg je als kind een appeltje? Als je er beleefd om vraagt, heel misschien wordt het je 1x gegund. Maar dan moet het echt klaar zijn. Als wees word je niet veel gegund. je hoort overal nee. Paradoxaal genoeg zijn wezen vaak heel erg aangepaste kinderen die zichzelf hebben leren redden in heel moeilijke omstandigheden. Je kan ze alles behalve verwend noemen. Als God ze opvoedt heeft hij dat zo best mogelijk gedaan.

Dit is allemaal in schrijnende tegenstelling tot de hangjongeren van Oost, die gewoon ouders hebben en ook vaak Mohammed heten. Tien jaar terug viel het nog mee, omdat hun ouders niet allebei werkten, maar nu… nu… Die kinderen zijn nog erger dan de Willem Jans van al die rijke families. Die scooters zijn hartstikke duur!!! Niemand zegt nee tegen die krengen. Ze gooien blikjes op straat, laten gaspatronen erachter en als je ondersteboven gefietst wordt en je zegt er (netjes!) wat van dan roepen ze racist racist en ze filmen je met hun PEPERDURE telefoontjes. Die ik vroeger niet gehad heb als kind. Die ik voor mezelf ook niet koop omdat ik ze te duur vind. En die door Chineze kindslaven in elkaar zijn gezet.

Deze kinderen zijn nog erger dan die Willemjannen. Díe kinderen zijn tenminste nog op school getuchtigd door de andere kinderen hun hun dure spulletjes uit handen hebben geslagen of anders wel de wiskundeleraar die gewoon 3en uitdeelt als je je huiswerk niet maakt. Mohammeds van Nu die zitten al op de laagste school, een gewone carrière krijgen ze door al dat racisme niet, daarmee kun je ze niet dreigen en als de leraar ze een 3 geeft, dan is hij een racist en als er een kind aan hun dure spulletjes durft te komen halen ze hun nog verwendere broer erbij.

Stel je voor, je bent moeder. Of een hipsterpappa. En je kind luistert niet. En je zegt het nog maar eens. Het is echt heel belangrijk dat je kind luistert. En het luistert niet. Dit is geen onmacht. Je hebt het duidelijk gezien. Dit is brutaliteit. Gewoon puberaal gedrag. Denken dat je ermee weg kan komen. Het niet beter weten maar toch beter denken te weten.

En als je kwaad wordt en je zegt het nog maar eens. In de hoek staan, time-out, voor jou vanavond geen macDonalds, enz enz enz. Alle pedagogische trucjes van de Ouders van Nu, zeg maar. En als je nog kwader wordt en je zegt het nog maar eens. Hoe lang gaat dat door? Als je 3 jaar terug zegt, onmiddellijk hiermee ophouden. En het gaat al 3 jaar gewoon door. Dan moet er toch echt een tandje bij. Een tandje in de vorm van een pappa (of een angstaanjagende vrouw, die die rol overtuigend op zich kan nemen). Iemand die dat kind echt duidelijk maakt dat nee nee betekent. Dan zijn we voorbij de fase van giftige, ingehouden woede.

IS HET NOU G)$&**)%^ECHT HELEMAAL AFGELOPEN!? Die toon. Die muziek. Dat heeft niets met giftig te maken. Dat heeft er wat mee te maken dat alle grenzen keer op keer zijn overschreden. Dat het duidelijk is aangegeven. En dat niemand zich er wat van heeft aangetrokken. En dat het nu toch maar eens echt afgelopen moet zijn. Iemand die giftig is, vindt het ook maar diet niet zo.

Dat is wat de presentatrice had moeten doen, toen Fatima Elatik en Theo van Gogh gezellig door elkaar heen gingen schreeuwen op een heel erg interessant punt, waarop het antwoord helaas uitbleef. Het lijkt waarachtig op een van de al jazeera talkshows.

Niemand wordt tot de orde geroepen. Iedereen brult. Niemand luistert. Iedereen verandert van onderwerp om het eigen punt nog duidelijker te maken. Er wordt geen grens getrokken. En omdat dat niet gebeurt, voelt iedereen zich beroerd. De presentatrice voelt dat ze Theo van Gogh niet in de hand heeft, en wordt heel korzelig en afgemeten. Fatima Elatik wuift het weg, neemt heel de gesprekspartner niet meer serieus en Theo van Gogh voelt zich opnieuw niet gehoord. Allebei zetten ze de hakken in het zand.

Als dat niet genoeg is en je kan nog steeds niet tot geweld overgaan, dan worden mensen heel erg giftig. Waarom mensen zo giftig kunnen worden, of dat nu links of rechts of progressief of conservatief is, dat komt omdat er keer op keer niet geluisterd wordt, naar iemand die gevaar loopt, zich niet kan verdedigen en ook niet weg kan, wil en hoeft.

Gif krijg je als er niemand luistert. Als een kikker tot zijn nek in de giftige stoffen of verwende kinderen zit, in de wijde omtrek en een uitweg is er niet, of hij zich moet verweren tegen een schier onverslaanbare vijand, dan moet hij zich aanpassen. Aan die verwende kinderen?! Dan wordt hij giftig. Dat houdt niet op omdat er geen grens meer wordt getrokken.

Als Theo van Gogh de multiculturele samenleving in 2000 aan de kaak stelt, is het praktisch racisme. Anno nu zeggen Maxime Verhagen (2017) Minister Blok (2018) Angela Merkel (2010) het na. Daarvoor moest hij wel worden doodgestoken. Is het probleem met die samenleving niet precies dat er vrijwel geen grenzen meer worden getrokken? Dat je tot aan je dood moet schreeuwen: Voed je kinderen op. Voed je kinderen op.

Je kan een kikker wel ontgiften. Maar niet als je de omstandigheden weghaalt, waarin de kikker wel giftig moest worden. Giftig worden was het enige redmiddel voor de kikker. Vluchten kon niet. Je woont hier. Het is jouw plekkie. Vechten kon niet. De tegenstander is zwaar bewapend en jij hebt niks. Hij zat nu eenmaal in een hele smerige poel des verderfs… Als je de kikker geneest, zonder de vijver schoon te maken, komt er een ooievaar en hup: kikker opgegeten. Dus eerst de omgeving ontgiften. En dan past de kikker zich vanzelf aan.

Dit zwarte schaap programma had het juiste zwarte schaap nog niet ontdekt. Dat is de Mohammed Bouyeri waar Theo van Gogh terecht bang voor was (de fietsenmaker is doodgestoken omdat hij de band niet op tijd geplakt had, memoreert hij in dit interview).. Elatik is barking up the wrong tree here. Het probleem dat gifkikker Theo aankaartte, is wel degelijk een probleem en de manier waarop er aantoonbaar niet inhoudelijk op gereageerd wordt en Theo van Gogh letterlijk wordt doodgezwegen, lost daaraan niets op.

Want het eigenlijke probleem is zo simpel, inherent aan islam en tegelijk heeft het op zich niets met islam te maken. Rottige rotventjes, met veel te lieve ouders, die geen enkele grens trekken tegen zo’n kind, omdat dat allemaal niet meer zou mogen. Door de ander racisme te verwijten kunnen ze er nog vaak mee wegkomen.

Verwende kinderen. Als ik om me heen kijk, zie ik alleen maar verwende kinderen. Ze hebben alles. Ik had niet eens een gameboy, zij hebben een X-Box One X de krachtigste console ooit. Niemand dringt tot ze door.

Moeders hebben niets te zeggen thuis en pappa is er niet of die zit alle dagen te blowen in een ander huis of oo zijn eigen X-Box in de hoop dat zijn kinderen vanzelf verdwijnen. Naar pappa wordt ook niet meer geluisterd als ze 17 zijn. Oma’s die als enige weten hoe je die kinderen aan moet pakken, beginnen er niet eens aan want dan worden de ouders boos dat je aan hun kind komt. Scholen spreken de kinderen nergens meer op aan want de ouders teamen met het kind. Wil je ze bedreigen met een politiecel in de hand, dan wordt het lastig want die staan niet aan jouw kant om je kind op te voeden. Die zijn namelijk allemaal wegbezuinigd. De politie is elk gezag bij die krengen kwijt want zoals elke puber van 18 weet, zijn ze morgen wegbezuinigd en zijn ze zelf ook gajes en dat is door alle bezuinigingen en vriendjespolitiek bovendien ook nog eens zo. En zolang de politie spierwit is, is elk verwijt over racisme terecht. Al is het met al die onopgevoede kids ook wel logisch dat je korps niet erg gekleurd is.

En het ergste van alles is. In de gevangenissen gaat het gewoon door. Daar hebben we ook alles wegbezuinigd. Zegt ook niemand meer nee. Daar zijn cipiers zogenaamd ook allemaal racistisch. Dalijk ontsnapt er nog een.Het kan helemaal uit de hand lopen. Kinderen van 16-18 gaan soms om met zware criminelen die precies weten dat zij onder het jeugdrecht vallen. Dan gaat het in dat huis zo: Volledige onderwerping aan verwende peuters van 16. Dat worden dan hele vervelende volwassenen. De junkies van over een x-aantal decennia. Verslaafd aan lachgas, aan alcohol, doodgeschoten door hun voorheen beste vriend of nog erger, bij vergissing.

Ik fluister het volgens mij heel netjes op een blog die niemand ooit leest. De profeet heb ik niet beledigd, hij zou me gelijk geven! Hij heeft nooit zo’n dure scooter of zo’n mooie telefoon gehad!

Zijn boek is een handboek voor verwende kinderen. Ja, hij was zelf op jihad en heeft zijn kinderen nooit op kunnen voeden. Hij heeft zelf geen opvoeding gehad. Van hem moet je geen pedagogische tips aannemen. Dan zijn je kinderen onthoofd voor ze 10 zijn. Mohammed had toch zo gezegd, van de baklava afblijven.

Er zijn zo veel radeloze ouders, omdat de Islam nu eenmaal niet zo een heel goed voorbeeld is voor hoe je kinderen moet opvoeden. Niet zo heel gek als je bedenkt dat de belangrijkste vrouw in het boek op haar 6e met een bejaarde moest trouwen. En nog minder gek als je die andere vrouw bedenkt. Amina. Amina was de moeder van Mohammed en die ging dood, toen hij 6 jaar oud was. Zei ook geen nee tegen een puberende Mohammed. Is ook lastig, in zo’n positie. En zijn vader, Abdallah was al dood voor zijn geboorte. Dan zeg je ook lastig nee.

En dan Aisha. Zij was zes. Zij kon ook geen nee zeggen tegen haar man. Dan kan zij het ook niet tegen haar kinderen. Als je vader alle dagen op jihad is, ga je ook van hem geen nee horen. Zo krijg je kinderen, die alle dagen hun zakgeld verstoken, op die hele dure scooters, met allemaal lachgas ampullen, die waar de veegmachines op stuk rijden. En allemaal kinderen die daar het slachtoffer van zijn. En veel doden en wezen.

Ik heb het niet direct gevraagd maar ik denk dat Allah heel veel medelijden heeft met de wezen. Ze worden aan alle kanten misbruikt en mishandeld. Ze krijgen nooit eens de liefde die ze zo graag willen. Zo veel, dat hij nooit eens nee zegt. Hij bliksemt natuurlijk wel veel. Maar je moet dat maar net willen begrijpen, als opstandig kind. Je kan als kind kijken, hoe ver je kan gaan. En dan nog verder. Mohammed bleek heel erg ver te kunnen gaan. Hij blijkt heel veel volgelingen te hebben.

We kunnen natuurlijk ook gewoon niet onze kinderen opvoeden. En de andere leden van de nihilistische kerk voorgoed het zwijgen opleggen, tot zij groen zien. En nog groener zien. Tot de kruik barst. En er een burgeroorlog uitbreekt. Zo krijgen we nog hele series oorlogen en wezen en mishandelde en misbruikte kinderen en kindsoldaten. Ook weer door Allah zelf opgevoed. Maar elk nadeel heb zijn voordeel: die wezen zijn tenminste niet verwend, lossen hun eigen problemen op en weten wat nee betekent. Dat is dat woord waar ze zich niks van aantrekken.

Waarom moet het altijd op de moeilijke manier. Het kan ook gewoon zoals het moet.

Voed gewoon je kind op. Zoals iedereen weet hoe het moet.

Zoek dus maar een ander boekje, een waar alleen maar NEE in staat. Kortom nu gaan we eens nee zeggen. Laten zien dat je het meent. Zeg eens een keertje NEE. En dan bedoel je ook NEE. Nee niet ja zeggen en nee doen… NEE is ook echt NEE. En dan is het echt afgelopen en over en uit. En nou naar bed, ik heb genoeg van je gehoord. Ben je hier nou nog? Wil je een pak rammel? Moet ik je pappa erbij halen? Ik tel tot 3. EN nou HEEL GAUW………. eeeeeeen………………tweeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Zeg ik iets onaardigs over iemand? Zeg ik iets onwaars? Zei ik het nu giftig?

 

Verwend zijn, is een hele vervelende ziekte. Het betekent, dat je vindt dat je recht hebt op dingen, waar je helemaal geen recht op hebt. Omdat je je niet bewezen hebt en er nooit echt voor hebt geknokt en het je altijd is komen aanwaaien.

Vaders, maak uw kinderen niet verbitterd, maar vorm en vermaan hen bij het opvoeden zoals de Heer dat wil.