Het veilige gevoel van dichte ov-chippoortjes
Het is 23:30 op zondagavond 3 januari. Ik loop de trappen van het verder verlaten en altijd unheimisch ogende Muiderpoortstation af. Iemand loopt vlak achter mij aan de trap af. Ik slinger nog wat en loop wat harder maar degene slingert mee en loopt ook weer iets harder, zodat de afstand hetzelfde blijft. Als ik dan besluit juist weer langzamer te lopen, loopt hij nog steeds vlak achter mij. Mijn keel knijpt dicht.
Tegen de tijd dat ik de poortjes nader, blijft hij aan mijn rug plakken. Ik zie het in de spiegeling van de ov-chipomheining. Het is inderdaad een iemand. Een gestalte, die achter mij aanloopt. De enige andere reiziger in de buurt had me al ingehaald. Ik moet nu mijn portemonnee pakken om uit te kunnen checken maar aangezien de persoon op steeds maximaal een meter van mij af is gelopen, wil ik niet demonstratief met mijn portemonee gaan zwaaien. “Kom het maar stelen hoor, hier is ‘tie”, Dus voel ik me bijzonder ongemakkelijk. Ik besluit met een U-bocht te draaien naar een ander poortje en daar hij nu ook het andere poortje neemt, buig ik nog verder terug in de richting van de trap.
Het blijkt een jonge man, van blankgetinte huidskleur. Ik kijk angstig en verbaasd op, terwijl er van een afstand van de trap de allerlaatste reiziger uit mijn trein aankomt. Ik graai in mijn binnenzak; daarbij in het midden latend of ik mijn ov-chipkaart of mijn uzi naar buiten pak, al kun je aan mijn lieve en angstvallige gezicht wel het een en ander aflezen. De allerlaatste reiziger blijkt mijn situatie te hebben overgenomen. Hij loopt door het poortje en de plakker loopt nu vlak achter hem aan. Dan wordt de bedoeling ook aan mij duidelijk. Zo lopen de twee na het inchecken van de eerste, samen het ov-chippoortje uit. Achter de plakker aan begint het poortje te piepen en vertoont een rood kruis. De plakker is echter al buiten en wordt door piep noch kruis tegengehouden. 
Omdat de plakker terugloopt langs het glazen hek en ik nog aan de ovchipkant van datzelfde hek sta, besluit ik dat het veilig genoeg is er wat van te zeggen. “He, lafaard, moeten we soms allemaal voor jouw kaartje bijdragen?” “Wat zeg je?””Dat had je ook bij mij gedaan!””Ja, dat klopt”, zegt hij beleefd, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. “Moeten we allemaal soms betalen voor jouw kaartje?” “Het kost je niets extra, ik ben student”, aldus de student. Hij kijkt met een vrolijk gezicht alsof het hierdoor nu overduidelijk is dat ik mij enorm heb aangesteld.
Triomfantelijk loopt hij weg terwijl ik nog van alles naroep over hoe laat het wel niet is en dat het niet normaal is achter iemand aan te lopen. Dat ik echt bang was, interesseert hem ogenschijnlijk geen lor. Ik sta nog steeds binnenin het glazen hok en kan er niet achteraan om de importantie nog toe te lichten. Dat kan althans niet zonder uit te checken.
Ik heb het weer overleefd. Veilig gevoel zo, dichte poortjes.
Verantwoorde onthullingen in het digitale polderlandschap
€12,50
Uiterlijk 22 december in huis
Possibly not available
van 9/11 tot Edward Snowden en verder
€29,55
Uiterlijk 27 juli in huis
Free shipping!