Oog om oog, knie om knie

Ik tolereer geen hand op mijn knie. Behalve die van mijzelf bij een goede grap of een jeukende schaafwond.  Mijn gezinsleden, ook de vrouwelijke, dienen hun handen niet op voor mij onverwachte momenten ongevraagd op mijn knie te leggen. Normaal houdt de hele wereld zich hier aan.

Er is er ook geen één dierbare vriend of familielid die daar ooit aanleiding toe heeft gezien. Buiten die ene keer dat er een mug op mijn knie rondliep, heeft vader moeder zus neven nichten ooms tantes en ook mijn opa’s en oma’s en halfachternichten niet, een aanleiding gezien om hun hand op mijn knie te leggen. Waarom ook?

Toch zijn er afdoende mensen die menen hun hand op mijn knie te kunnen moeten leggen. Met mensen bedoel ik mannen. Heel vervelend. Voor iedere cryptoracist die dit stukje leest wil ik even duidelijk hebben dat alle handopleggers kaaskoppen zijn en waren. Geen Surinamer, Turk, Tunesische Ghanees of gebochelde golem die ooit op het idee is gekomen om mijn knie te betasten. Wel kwamen er disproportioneel veel  (80%) uit de regio Alkmaar/Zaanstreek.

Ik herinner me het nog precies: Een mede-vrijwilliger in 1995, rechts. Een mede-treinreiziger in 1999 ook op rechts. Een studiegenoot in 2003, op rechts. Een studiegenoot, in 2006, op links. Een collega, in 2013, ook op links.  Ik heb er in al die keren de mensen in kwestie duidelijk op aangesproken, soms naderhand. Ze zijn allemaal te beroerd om sorry te zeggen.

Ik ben de beroerdste niet. Ik keer deze mensen gewoon mijn andere knie toe. Bij voorkeur oud-testamentair, ter hoogte van de lies. Ik ga hier niet meteen mee naar de politie of zoiets. Ik kan wel tegen een stootje en ik ben geen feminist. Ik ben natuurlijk ethica en denk over dit soort dingen graag na. Ik ga ervan uit dat deze mensen menen dit soort dingen wél te kunnen doen en ben benieuwd naar de praktische ethiek die hen bezielt.

Welke motieven houden zulke lompe boeren erop na?Nou wil het geval dat bij mijn ethische onderzoek naar beweegredenen is dat je nooit eens een eerlijk antwoord krijgt. Het is dus van belang het studieobject zorgvuldig te observeren. Het moet bij benadering, een van de volgende motivaties zijn:

• dat kreng moet haar plaats weten , c.q. mond houden
• je weet maar nooit of ze niet zo vrijwillig mijn bed in springt
• misschien kan ik mijn hand opwarmen aan deze knie.

Het lastige is dat je nooit precies te weten gaat komen welke van deze nou feitelijk de grondslag was. Als je er gewoon vraagt, krijg je (met je bedoel ik: ik) er geen eerlijk antwoord op. Ik kwam niet verder dan een “nou, gewoon”, twee keer een stilzwijgen en een “ik bedoel er verder niks mee, hoor”.

Tenminste twee van de vijf, dat is toch zeker 40%, blijken dit kort na het incident bij mij ook bij andere vrouwen te hebben gedaan. Die andere vrouwen raakten hier compleet van verward. Ze dachten allemaal 1: “wie doet dat nou? ” en 2: “vindt hij mij nou leuk?” Dat was ook de reden waarom ze het tegen mij zeiden, waardoor ik wist dat ik niet de enige was, maar ook dat zij ook niet de enige waren. “betekent dit iets? Wat bedoelt hij daar nou mee?”

 

Ik herkende die vage teleurstelling om iets waar je niet teleurgesteld wil en moet wezen, in de andere vrouw die er ook achter kwam dat ze niet de enige was. Je denkt, “niemand doet dit ooit, blijkbaar ben ik bijzonder, op deze vervelende manier” en je komt er later achter dat nog honderd anderen hun knie bezoedeld is. Dus toch niet de koningin van het bal maar een in een rij van zoveel. Nou maar hopen dat die smeerlap zijn handen gewassen heeft.

Het is maar een knie. Ja. Moet die zomaar worden aangeraakt dan? Doen die mannen dit ook bij andere mannen? Is het erg, nee. Is het vervelend, ja. Natuurlijk, het is niet zo dat je ongewenst zwanger kan raken van een aangeraakte knie. Wel verandert het de onderlinge verhouding voorgoed. Je kan nooit meer spontaan naast Harry gaan zitten. Voor je het weet krijg je weer een hand op je knie en dan is het ineens jouw schuld. Want zwijgen is toestemmen.

Dus je moet er wel wat van zeggen. Maar tegen wie? Hoe? Tegen die persoon zelf, nou dan moet je sterk in je schoenen staan en het is de vraag of je er wat aan hebt. Je gaat er niet mee naar de politie of de conducteur, want het kwalificeert niet als aanranding. Je kan hoogstens ergens anders gaan zitten. Dan ben jij echter degene die zich weg laat jagen. Alsof jij het probleem bent!

Bij volwassen mannen naar hun moeder stappen is ook geen optie. In het geval van studenten is er niet eens een onderlinge autoriteit en als het een collega is, zou je ermee naar een werkgever kunnen maar die neemt dat zéker niet serieus. Als je niet oppast kijkt die jou er op aan, niet diegene. Want jij stelt je aan. Jij lokt het uit, met je uitdagende knieën. En een vertrouwenspersoon kan er niets mee, tenzij je nog een hele kudde betaste vrouwen weet te verzamelen.

Zo wordt dit probleem dus nooit de wereld uit geholpen. Terwijl het een tamelijk klein probleem is, dat vrij gemakkelijk is op te lossen. Dat die bijgoochems gewoon hun poten thuishouden.
Het enige dat helpt, is dit bespreekbaar maken. Ik ben niet de enige met knieën.