Recept voor ijskoninginnen

Stel je bent een vrouw. Je hebt gelijk. Je weet dat je gelijk hebt. 100% zeker. Het is erg belangrijk dat iedereen je navolgt, anders gaat de hele organisatie echt de afgrond in. Maar je gaat het gelijk niet zomaar krijgen. Je hebt maar 1 kans. Dat is een vergadering. In de vergadering zitten alleen maar mannen.

Hoe pak je dat aan?

Niet.

Nee echt niet.

….

Nee het ligt niet aan jou. Het kan gewoon niet.

Wat kan je doen? Je zegt het op tijd. Luid. Duidelijk. Je zegt het nog eens. en nog eens. En dan nog in een mail. Je blijft lief lachen en daarna zie je de hele tent failliet gaan. En dan kun je nog wat zwaaien van de bovenkant. En als je daar zin in hebt een hand uitsteken. Die kunnen ze dan aanpakken. Maar dat doen ze niet. Trots. En als ze m wel grijpen, dan is het hun initiatief. Zodat ze kunnen zeggen dat ze zichzelf hebben gered door een toevallig voorbij stekende hand meteen te zien en grijpen.

Het kan niet anders. Er wordt niet naar je geluisterd. Al  heb je alle expertise van de wereld, ben je de leukste. Er wordt naar mannen geluisterd die je nabouwen. Altijd heb ik de oorzaak bij mezelf gezocht. Maar nee. Het ligt echt niet aan mij. Ook al ligt alles altijd aan mij en moet ik altijd alles bij mezelf neerleggen. Niet klagen maar dragen. Er is geen manier waarop een man ooit gaat doen wat je zegt. Je kan hun moeder zijn. Dan nog niet. Zodra ze het doorhebben, dat ze het mannetje zijn, zijn die kinderen dan ook niet te houden en moet er echt een vader aan te pas komen. Of je moet hun ballen eraf hakken. Ik ben daar eigenlijk wel voor, voor castratie als opvoedkundige methode. Bij ezels gebeurt dat ook.

Mannen zeggen geen sorry. Niet tegen elkaar. Niet tegen hun moeder. Maar zeker niet tegen een vrouw in een vergadering die gelijk heeft en waartegen ze net vreselijk over de schreef zijn gegaan en ze zichzelf enorm voor paal hebben gezet. Ze bijten nog eerder hun tong door. En ze zouden allemaal sorry moeten zeggen minimaal tegen hun moeder. Ik ken al die moeders. Dat is nog nooit gebeurd. Daarvoor is dat bidden uitgevonden, denk ik soms. Bidden om vergeving.

Mannen lachen ook niet om vrouwen. Zeker niet in vergaderingen. Nooit. Al maak je de grappigste grap ter wereld. Er is een soort geluidswal waar dat niet doorheen komt. Dat is een heel belangrijk gegeven. Want zo beslechten mannen onderling conflicten. Valse, ongrappige grappen ten koste van elkaar over en weer en de sfeer is weer goed. Maar bij jou lachen ze niet. Dat de gevolgen daarvan zo groot zijn, beseffen vrouwen niet. Omdat vrouwen zelf als ze weten dat ze fout zijn, vaak gewoon sorry zeggen. Vaak ook als ze niet fout zijn, voor de zekerheid.

De reden waarom is overduidelijk. Vrouwen zijn niet gelijkwaardig. Vrouwen zijn inferieure schepsels. Als je ze gelijk geeft, gaat dat ten koste van je macho status. Als je lacht om hun grap, dan ga je af als een gieter. Dat kan absoluut niet. Alle andere mannen vinden je dan belachelijk. Maar vooral die trots. Omdat ze die trots allemaal hebben, gaan ze ook nog teamen met elkaar. Zodat geen vrouw hun of hun gappies ooit kan vernederen. Daar komt geen vrouw tussen.

Het gevolg is dat vrouwen geen manier van conflictbeslechting wordt gegund, behalve weglopen. Ze kunnen nooit gelijk krijgen. Ook al krijgen ze van alle mannen aan tafel gelijk. Vrouwen winnen in bestuurlijke conflicten alleen als ze volledig gelijk hebben en iedereen het met ze eens is. Maar dan alléén als een man dat heeft bevestigd. Dat is dan niet omdat die vrouw dat zo goed zei, maar omdat die man dat zo herhaald heeft en die bovendien ook nog man is. Daarom huilen vrouwen in vergaderingen. Dat is onmacht. Aandacht opeisen om gehoord te worden.

Ik voel me daar te goed voor. Maar dan blijft er niks over. Je kan niets doen. Je kan hoogstens subteamen met vrouwen die je serieus nemen. Maar dan doet zich hetzelfde probleem opnieuw voor. Je wordt als subteam nooit voor vol aangezien. Al word je erkend. Tot dat er een man bij betrokken is, maar dan heb jij het weer niet voor elkaar gebokst. Want je bent een vrouw. Credits gaan nooit naar jou. Er komt geen erkenning.

Het directe gevolg hiervan is dat je als vrouw meteen bent uitgerangeerd in vergaderingen. Op voorhand. Ongeacht of je nog iets zegt. Want je bent een vrouw. Je moet er wel bij zitten, om te bedenken wat Harry moet zeggen. Als de organisatie je lief is, of het je baan is, moet je er maar bij blijven. Je kan dan met de mensen mee ja knikken. Of niks zeggen. Of op een briefje schrijven wat Harry vindt, zodat Harry het zelf kan zeggen. Zodat Harry alle credits krijgt. En iedereen Harry een geschikte en bekwame kerel vindt.

Na vijf jaar volstrekt genegeerd worden terwijl je met zijn allen verder de afgrond in rent, is er geen greintje goed humeur meer over, voor de mensen die je negeren. Ze negeren jou, dat kan jij ook heel goed. En daar is een ijskoningin geboren. Je loopt er nog rond omdat je niet weg wil. Maar waarvoor. Waarheen. Naar de afgrond. Je kan het blijven zeggen. Je kan het wijzen. Nog eens zeggen. Nog meer uitgelachen worden. Nog meer vernederingen incasseren.

Tot je de volmaakte ijskoningin bent. Dat werkt thuis door. Daar kun je dan ook niet meer lachen. Als je zoon niet naar je luistert, ben je ook niet lief meer. Als je man niet naar je luistert, kan hij op de bank slapen. Je geeft iedereen de cold sholder. En je gaat verdrietig en eenzaam dood terwijl je kinderen niet van je houden omdat je zo afstandelijk bent. Door wie ook alweer.

Je hebt niemand nodig om genegeerd te worden.

Huil jaren uit. Sla de boel kort en klein. Eet rauwe regenboogeenhoorns als ontbijt. Maar hou je hart open. Begin voor jezelf met mensen die goed zijn. Dat wordt ook geheid niets. Want je hebt toch ook weer met mensen te maken. Huilende vrouwen. Vrouwen die niet snappen hoe erg het is. Vrouwen die het opgegeven hebben. Vrouwen die boven je staan en je net zo negeren als dat mannen dat doen, omdat die mannen dat doen. En een leger aan dove mannen, heel veel, heel doof. En trots.

Natuurlijk wordt dat zwaar, maar je weet nooit wie je tegenkomt.

Ga door. Als je iets echt wil, moet je het juist niet opgeven. Je kan het ook alleen proberen. Gek genoeg bereik ik dan nog het meest. Alleen of samen met een homovriend hier of daar, die niet op de voorgrond hoeft te staan. Zo kom je vanzelf ook de vrouwen tegen die het niet hebben opgegeven.

Dat wil ik graag elke vrouw aanraden.

Geef het nooit op ctaaetb.

NOOIT

Translate »
×
%d bloggers liken dit: