Stomme Jongens

Toen ik een klein meisje was van 6-8 jaar oud, toen hield ik veel van speeltuinen. Er was alleen een groot probleem, dat je vergeet (verdringt!) als je volwassen wordt. Andere kinderen. De meeste kinderen zijn namelijk heel erg leuk om mee te spelen. Je ziet ze alleen nooit ergens. Ja, theoretisch in de speeltuin, maar net zoals de andere lieve kinderen, kom je daar nooit. Kindervoorzieningen worden snel in beslag genomen door nou net dat groepje verwende, nare, zich van niemand wat aantrekkende kinderen van het verwaarloosde en slecht opgevoede soort. Hiervoor hadden mijn vriendinnetjes en ik een zeer adequate typologie: het concept “stomme jongens”.

Je kan er niets van zeggen, want je bent 7 en wel 3 koppen kleiner. Je ziet ze al van een afstandje. En weet dat je er uit de buurt moet blijven. De volgende dag blijkt waarom: Schommel kapot, netje van de basketbal, de hele basketbalpaal hangt op half 7 en de glijbaan zit vol zand en slakken en viezigheid, precies waar je als eerste je billen neerzet. En over de rest van de baan is snot gespuugd. Er is een, hele duidelijke oorzaak: stomme jongens. Er zat dan ook weleens een meisje bij. Die was dan ook  “stomme jongens”.

Bubbels

Soms moet je als volwassene naar een zwembad om te herontdekken hoe stom zulke stomme jongens zijn. Dat was gisteren. Er zat bijna niemand in het bubbelbad. Behalve drie stomme jongens, een leek een beetje Turks, en die andere twee waren mini-bankiers van het Rijkman Groenink-achtige soort. Hoogblond, net iets te kleine ogen en een overbeet van welgestelden-inteelt; allebei hoofden om op te slaan. Nog geen 14 hoor. Heel klein.

Ik zag het te laat. Ik was bezig met mijn eigen bubbel. “Hoera, ook plek voor mij.” Toen ging ik daar zitten. Ik bleek op een van de welgestelde mini-bankiers zijn benen te zijn gaan zitten. Uiteraard vooral, omdat hij die benen er zoëven had neergelegd, om zich het bad toe te eigenen. Ik wil toch niet mijn eigen dag verpesten. Dus gromde ik: “vooruit dan maar…. Ik ga wel daar zitten”.

Een totaal verkeerde beslissing. Ik had dit soort onrechtmatige toeëigeningen van het publieke bezit meteen moeten afstraffen. In plaats van aan mijn automutilerende slachtofferende zelf te denken, had ik voluit die jongens moeten gaan opvoeden, doende wat de –volstrekt afwezige- ouders hadden behoren te doen! ­­­

Vier kleine jonge meisjes van nauwelijks 6, drie turven hoog, wilden ook in het bubbelbad komen zitten. Ze stonden aan het trapje, keken naar de voluit over de gehele lengte van het bad liggende stomme jongens en dachten, wat ik ook zou denken, als ik zo oud was: “Stomme jongens. Die niet opzij gaan. Ik ga wel ergens anders zitten”.

By proxy
Zoals bijna elke vrouw in badkostuum, was ik te laf om van mijn eigen autoriteit uit te gaan. Wat was het geval? Mijn ruimdenkende slachtofferschap gaat direct ten koste van 4 hele kleine meisjes. Als ik die jongens eerder vriendelijk bestraffend had toegesproken, hadden ze netjes gezeten en plaats gemaakt voor die 4 hele lieve kleine meisjes. Nu moesten de meisjes wachten in het andere bubbelbad. Dat zat al helemaal vol en ze konden niet naast elkaar zitten. “Hee, kom terug, riep ik nog. Laat je niet wegpesten. Je kan hier gewoon zitten hoor!”.

“Hehehe”, gniffelden de stomme jongens. “Beter!”, zei de een tegen de ander. Ze gingen nog ruimer zitten. Ik kon dit niet over mijn kant laten gaan.
“Het zwembad gaat sluiten. Dit is misschien wel de laatste dag dat ze hier komen. Je verpest hun dag voor iedereen”.

Ondertussen liep er een ander klein meisje het bad in, samen met haar al even kleine broertje. De jongens gingen nu wel opzij en de Turksige jongen bood zelfs zijn plek aan. Goed zo, zo hoort het, zei ik nog, veel te zachtjes…” In een soort waan ging ik denken dat dat kwam omdat ik die jongens erop aansprak. Achteraf gezien kwam dat door een stevige vader achter mij, die er grommend en gevaarlijk uit zag, zelfs in speedo.

Preek

Ik ging verder met mijn preek tegen Mini-Groenink 1, “Jij schiet er niets mee op, en je verpest een dag voor een ander, waarom doe je dit, voor een schuldgevoel? Omdat je denkt dat je stoer bent? “
“Nou en. Ze zitten toch daar, in het andere bubbelbad?”
“Ja en bij ons zijn er alweer andere mensen in hun plaats. Dus er is niets veranderd, behalve dan dat zij een vervelende ervaring hebben meegemaakt. Jij schiet er toch niets mee op en een ander heeft een rotdag!”

Het leek even of ik tot hem doordrong want Mini-Groenink 1 keek schuldbewust naar beneden. Daarop kwam Mini-Groenink-2 in actie. “Dat moet hij toch zelf weten”, of iets dergelijks van die strekking, een of andere gemene opmerking waarmee je elke moraal gevoeglijk kan overtreden.
“Zelf weten!? Dit bad is van ons allemaal!”
“Wat zeg je?”,
Nadat ik mijn preek had herhaald, zei hij opnieuw “wat zeg je, er zit water in mijn oor.”

Rammel

Zo’n soort jongen! Mini-Groenink 2 was zich bewust van het sterke effect dat ze hebben, omdat ze met zijn 2 zijn. Hij was zich ook prima bewust, hoe je je aan alle autoriteit kon onttrekken. Té bewust. Nu had ik het echt gehad. Die trekt zich echt van niemand iets aan. Als het mijn kind was dan was dit wel het punt waarop hij een flink pak rammel had gekregen, ook al mag dat dan niet. En mijn denkbeeldige kinderen zouden dat überhaupt niet doen, want die heb ik denkbeeldig opgevoed.

Ik weet niet hoe het kwam maar een half uur later, toen ik ergens anders stond, zag ik de badmeester de drie ook bestraffend toespreken. Haha dacht ik, en nu maar hopen dat het helpt. Nou helemaal niks. De klieren bleven elders het leven van andere mensen verzieken. De verkeerde kant opgaan in de stroomversnelling, zodat iedereen tegen ze opbotste en dat soort gedrag. Als ik langsliep riepen ze weer “laat je niet wegpesten”.

Machteloos

­­­­Dat is wat ik toen ik 7 was bedoelde met “stomme jongens”. Onhandelbaar. Of het nu de badmeester is of gewoon zomaar een badgast of een grote bebaarde kerel, daar trekken ze zich niets van aan. Naar mij luisteren ze niet en een pappa erbij halen helpt niet. Ze hebben overal schijt aan. Omdat het kán. Als volwassene kan je niet kinderen gaan slaan. Erop schieten doet meer pijn! Ik stond nu op het punt om er een atoombom op te gooien. Sorry rest van de wereld, maar het moest even.

Door die relatieve machteloosheid die je als volwassene met goede moraal ervaart, worden die stomme jongens juist volstrekt onhandelbaar. Bij de ezels uit dat veeartsen-programma op de National Geographic tsjoppen ze de ballen er dan af. Bij mensen zijn we niet zo doortastend. Daarom hebben we graai-bankiers. Omdat er slachtoffers zijn.  Zoals ik!  De fout ligt voor zeker de helft aan mij. Ik ben degene die de speeltuin met de stomme jongens vermijdt. Ik ga elders in het bubbelbad gaat zitten. Ik ben degene die zich aanpast aan normoverschrijdend gedrag. En daar dan later halfslachtig op terugkomt. Net als bijna alle lieve mensen.

Positief

Met de badmeester kwam ik het er daarna over te hebben. Bad-toeëigenen, dat gebeurt dus de hele dag door. Sja. Wat doe je dan? Je kan als badmeester ook niet veel. Eigenlijk zo ongeveer hetzelfde als elke volwassene. De badmeester was nog jong en bezwoer mij, dat die jongens niet zo kwaad zijn. Ze hebben een uitlaatklep nodig, en dat bad, dat is die uitlaatklep. Ontzettend belangrijk om ze erop aan te spreken maar je moet positief blijven en ze een uitweg geven. Niet alleen een stok, maar ook een wortel. Ja, maar hoe! Je bent kwaad en dan is ’t al te laat.

Hoe zij het doen, wDSCF4067erkt zo ontzettend goed. Het wordt een overdreven toneelstukje. Ze staan stevig op hun gympen met hun armen over elkaar. Ze blazen hard op dat fluitje. Ze kijken nors en wenken je. Ze blijven dan lang stil en nors kijken en dat kan ik allebei niet. En in die stilte voelen de stomme kinders dat ze voor schut staat voor het hele bad. “Wat zie ik daar?” … “Pas op he… Dat is niet de bedoeling…. Dat hoef ik jou toch niet uit te leggen?” …  “Beentjes op de vloer voortaan! … … … Goed zo!” De badmeester steekt zijn duim omhoog.

En in geval van nood hebben ze een intimiderende haak en een hotline met de politie. En die hebben ze eigenlijk nooit nodig. Vriendelijk en beleefd blijven aanspreken en daarna lief achter het behang plakken tot het karma ze terugpakt. Dat is het enige dat werkt.

Translate »
×
%d bloggers liken dit: