Loyaliteit of variatie
Of het nu gaat om producten, partners of werknemers, opvallend vaak wordt de keuze gemaakt voor incompetentie. Waarom zou je dat nou doen? Wie wil er een incompetente Minister van Belangrijke Zaken? Niemand zou dat moeten willen. Omdat een Minister van Belangrijke Zaken nodig is om belangrijke zaken uit te voeren. Het is levensgevaarlijk om een ongelooflijke domoor neer te zetten op de positie van Belangrijke Zaken. Waarom gebeurt dat dan?
Het kunnen allerlei redenen zijn. Criminogene redenen bijvoorbeeld, om makkelijker wit te wassen zonder hinderlijke pottekijkers. Of omdat deze of gene er mooier uitziet. Of omdat diegene een taak moet uitvoeren die de meest geschikte kandidaat niet will uitvoeren. Dat zijn allemaal uitzonderlijk domme redenen maar het is dan ook uitzonderlijk dom om niet de best geschikte kandidaat te kiezen voor een functie. Want die is per definitie ongeschikt. Je begeeft je op glad ijs en besluit dan toch verder door te gaan op de ingeslagen weg, lopende op -in snot gemarineerde- palingen.
De keuze voor incompetentie komt vaak voort uit een valse keuze of er gekozen moest worden uit een beperkt en onwenselijk aanbod. Pepsi of Sisi terwijl de keuze ook bestaat uit weglopen en bij de appie een goedkope fles huismerk bitter lemon te halen. Of in een telefoongesprek waarbij je gesteld wordt voor een keuze voor een proefabonnement voor maandelijks of voor een jaar. Graag helemaal niet! Door locatie of tijd of proces lijk je vast te zitten aan een beperktere keuze dan je in werkelijkheid hebt. Dat doen verkopers natuurlijk ook expres. Bij scherp inkopen is het dus zaak daarop te letten. Geen genoegen te nemen met het aangebodene maar zoeken naar de verbetering voor jezelf, wat je ook echt gewild had.
Waar het om gaat bij een valide keuze is de afweging tussen loyaliteit en variatie. Dat is, bij dezelfde competentie, een valide afweging. Wil je loyaal zijn, dan krijg je een beter product, dat kan omdat de loyaliteit zich zo terugbetaalt. Wil je variatie dan krijg je wel meer keus maar de keus wordt er niet beter op, omdat de loyaliteit en de houdbaarheid van de relatie er niet in zit, moet het zo minimalistisch mogelijk worden ingevuld.
Variatie is alleen maar leuk bij kwalitatief goede producten. Bij rotproducten zit je niet te wachten op keus. Keus tussen prut, drab en slobber. Maar die kwalitatief goede producten die vereisen dus enige loyaliteit want daarom zijn het goede producten. Soms is dat ook onmogelijk.
Als anijsblokjes steevast van plek veranderen in de supermarkt en de klant er diep voor door de knieen moet, dan is dat ook niet haalbaar op de lange termijn. En er zijn nu dan ook geen anijsblokjes meer. Alleen anijszakjes. En die liggen soms bij de bakproducten, soms bij de kruiden, soms nergens, je weet het maar nooit. Als je letterlijk moet vechten om te kopen wat je wil, houdt het ook een keer op.
Is het beste van 2 werelden mogelijk? Ja, maar het is een broos evenwicht. Als je je lievelingsmerk mishandelt, dan moet het er alles aan doen om te kunnen blijven leveren. Tegelijk kun je je lievelingsmerk ook niet in alles zijn zin geven want je wil er ook geen rib uit je lijf voor moeten neerleggen. Daarin zit een flinke dosis commercialiteit. Dit is simpelweg vraag en aanbod. Er is een oneindig aanbod aan internationale domoren. Waarom zou je dan investeren in een inheemse lastpak die om kwaliteit vraagt?
Ja heel simpel, omdat je obstipatie krijgt van vita d’ or Duitse lidl pindakaas. Omdat die gore Amerikaanse rommel van pindy of crunchy alleen naar suiker smaakt. Daarom wil je Calvé! Dus wat wil je nou echt? Niet variatie maar variatie in wat je echt wil. En wat je dus echt wil is een lokaal op maat geproduceerde minister van Belangrijke Zaken met verstand en expertise en integriteit en al die dingen. Want die is lokaal op maat gemaakt voor jou.
Het is dan alleen nog even de vraag wat je nu echt wil. En juist daar zit de knoop. Weten wat je wil is heel erg lastig. Wat ze willen, willen ze niet. Ze willen iets anders maar alleen als die ook wil en dat weten ze niet. Of afhankelijk van factoren waar niet aan voldaan kan worden of wel maar niet stante pede. Voor weten wat je wil is geen recept te geven.
Helaas is niet kiezen ook een keuze. Om een ander te laten gaan. Die zelf wil gaan maar niet per se, niet als je er je best voor had gedaan het te behouden en meer effort van je had verwacht. Dan kun je er maar beter voor zorgen dat je weet wat je wil. Want dat niet weten, enabelt incompetentie. In het land der blinden is eenoog Koning. Voor visie moet je diepte kunnen zien en daarvoor heb je 2 ogen nodig, zo niet meer.
Het heeft er alle schijn van in een wereld waar je onder elke steen wel iemand met een opleiding voor belangrijke zaken tegenkomt, de keuze voor een Minister van Belangrijke Zaken zonder belangrijkezakenopleiding, vooral is ingegeven door loyaliteit. De loyaliteit van de werknemer aan de werkgever. Voor de variatie, ook weer eens wat anders, is eigenlijk ondenkbaar. Als toch iedereen om de Minister heen er met een LOI-cursusje meer zicht op had gehad. Dan ga je toch denken dat de incompetentie is gekozen om aan de inkoop ongerelateerde redenen, die meer zeggen over de werkgever dan de werknemer. Bijvoorbeeld om uit de handen van Belangrijke Zaken te blijven.