Blue moon
Blue moon vrjdag 30 juli 2015
Ik ga er klaar voor zitten. En daarmee bedoel ik dat ik heel youtube heb leeggeschranst om tot de beste blue moon liedjes te komen;
BLUEEEEEEEEEE MOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOON
onvervalste nummer 1, zonder twijfel :
Ella Fitzgerald:
Nummer 2 ook echt de moeite waard van het horen, hele fijne bas, prachtige stem Heidi Feek
Een apart ritme, maar toch meer glen miller achtig… prachtige trompettert: Jo Stafford….
En ik heb nu alleen maar vrouwen maar dat is natuurlijk niet eerlijk of representatief… vooral niet omdat Nat King Cole het zo mooi zacht heeft ingezongen, weliswaar hardnekkig maar toch niet zo melancholisch als dat naar mijn bescheiden idee wenselijk is… wel nog wat doewa doewa op het einde en daar ben ik niet zo van, doe eens iets origineels…
Wel erg melancholisch en ook om rillingen van te krijgen, welke vrouw zou het niet hebben… hij klikt ook hier en daar of tie een flinke slok op heeft en zijn tong niet helemaal rond krijgt, een hele kale versie zonder toeters en bellen van Dean Martin
Deze van Chris Isaak vind ik te klef, te zoetig, de begeleiding alleen maar oeehoehoeee maar vooruit, wel klassiek genoeg om te benoemen
En dan deze ik vind m zo prachtig, zou eigenlijk veel hoger moeten zijn in mijn eigen lijst maar mijn top 4 zijn toch echt alleen maar vrouwen. Veel spannender gezongen dan al die saaie knullemansen. Onverwachte vibrato, prachtige trompet weer. Lekker tegendraads traditionele pauzes gewoon overslaan, onmeezingbaar…
Vooruit dan maar de King of Pop, hij moet genoemd worden in dit rijtje… beetje onverwacht plopperig beginnetje
En dan nog Julie London, weer een vrouw met onverwachte tempo wisselingen… meer zoals de franse hijgmadames… geestige begeleiding, met een fijne eigen interpretatie die naar mijn smaak veel vrolijker is dan de tekst van het liedje doet verwachten…
Diane Shaw, wel weer authentiek melancholisch en met een geweldige stem, inderdaad een jazz stem maar toch hees, hezer dan een ella fitzgerald of billy holiday,
En kom op, zo slecht is de grease versie niet, doe wap wap doe wap wap
De Boswell sisters laten horen dat de microfoon techniek destijds toch echt niet best was voor fantastische dames stemmen, een hoopvol einde, dankzij zo’n blauwe maan ben je toch maar mooi nooit alleen
Art Blakey heeft ook zo zijn eigen Blue moon
En de versie van Art Tatum is ook wel aardig vooral als je de tekst inmiddels niet meer horen kunt…
All Bowlly, niet de alleroudste versie die is terug te vinden….
Wikipedia beweert stellig dat dit de meest oorspronkelijke versie is, ook weer instrumentaal:
Dan is er nog een Bunny Berigan uit 1934, de oudste met tekst… ook veel vlotter dan de meest bekende versies…
Ik probeer Frank Sinatra expres een beetje onderaan te houden, ik vind t te braaf. te keurig ingezongen, te clean. leuk voor een bruiloft, maar niet voor in de vensterbank met een kop zwarte koffie…
In het Spaans hebben ze een eigen versie Azul, van de Venezolaanse zanger Alfredo Sadel, heel gek, Azuuuuuuuuuuuul, toch anders… toch hetzelfde…
Deze versie uit 1949 is zo langzaam dat ik het niet mee kan zingen zonder met een astma aanval op de grond te liggen:
Deze versie verdient eigenlijk wel een plekje boven Frank Sinatra, maar deze is ook erg clean, met weinig gevoel.. Sam Cooke
En Django Reinhardt heeft ook nog even een duit in het zakje gedaan, de gitaar op het plaatje is misleidend, je hoort toch vooral veel blazers, ook weer een instrumentale versie
Bobby Vinton voegt eigenlijk weinig toe aan het hierbovengenoemde, al hoor ik ergens een eigenaardge fluit en wat belletjes… maar misschien is het inbeelding…
Of was deze versie van Meco nou meer de Grease versie, ja ik weet het je kan het ook opzoeken, maar t is dan toch net niet de moeite waard, in elk geval is dit meer neo jaren vijftig en wel grease achtig.
But then I discover the bad in every man, zo is tie wel het meest herkenbaar, de versie uit de film Manhattan Melodrama, volgens sommige anderen weer meer de originele versie. Wel lachen, maar niet echt het blue moon gevoel door de dialoog die er even tussendoor piept…
Ook weer een enorm oude versie van Greta Keller, zachtjes, veel vibrato, beetje eigenaardige rollende uitspraak van de letter l op het einde van een woord, dat leidt me dan welll af…
Dan nog maar weer een uit 1935 Connie Boswell, ook weer een typische dictie van uit die tijd. Slepend. Hees. Is het nou dezelfde Boswell als van de Boswell sisters? Ik vraag het me af maar begin murw te raken en de lust om het uit te zoeken kwijt te raken.
Deze is echt onuitstaanbaar, gewoon echt niet om aan te horen, vooral de hoge noten, maar goed ze legt er wel weer veel gevoel in:
Weer een jippie de pippie versie Maar nu van de Sha Na Na, wel lekker op tempo zodat je er ook weer gauw vanaf bent
Orange and Lemons, Klef langzaam, maar wel mooi, zachte hese mannenstem, wel origineel in dit rijtje tot nu toe,
Fausto Pappeti, instrumentaal en met een hese trompet
Eindelijk eens een beetje een moderne gitaar rock versie Van Beady Eye