Een redacteur is geen stagiair
Redacteur is een beroepsgroep waarin veel zzp’ers werkzaam zijn. Daarnaast zijn er veel jonge mensen redacteur. Het kan dan ook geen wonder heten dat het aantal redacteurs bij de vakbond bedroevend laag is. Met alle consequenties van dien. Er zijn 3000 werkloze journalisten. Tegelijk is de Nederlandse markt overspoeld met media. Er zijn 5 landelijke en hordes lokale kranten en gratis kranten. Daarnaast wordt ook het web volgekladderd en is er met alle sociale media alleen maar meer werk bij gekomen. Hoe kan dat nou.
Er zijn nog nooit zo veel redacteurs ontslagen als nu. Er verschijnen in bijzonder weinig kranten nog stukken van eigen redactieleden. Het ANP overschrijven, de nationale hobby van pas afgestudeerde HBO-meisjes ter redactie is natuurlijk weinig kritisch. Het mag dan ook geen wonder heten dat binnen de uitgeverij de redacteur bijzonder laag in de hierarchie zit. Je hebt ook nog een eindredacteur en een hoofdredacteur die boven je staan. Dat is maar schijn, in de matrixorganisatie die elke uitgeverij is. Je eigenlijke baas is niet de hoofdredacteur maar de zus en me zo uitgeef community project manager die door de uitgever is aangesteld.
Meestal een gesjeesde geschiedenisstudent, met weinig empatisch vermogen en een bullshitbingospraakgebrek. Hij heeft het “i.q. van een poffertje”, zoals een van mijn collega exredacteuren placht te omschrijven. Je moet hem voortdurend uitleggen hoe je kan doorhalen in excel, zodat hij kan zien dat hij een gigantisch gat in zijn begroting heeft, dat hij kan oplossen door aan te geven dat hij toch niet zo goed is in boekhouden bij zijn management, of door jou te ontslaan. Als je hier vervelende opmerkingen over maakt dan beoordeelt hij je in je persoonlijk ontwikkelgesprek als een weinig innovatief individu met een starre, traditionele werkhouding.
Voor de poffertjemanager is het geen ramp om een redacteur te ontslaan. In de ogen van de poffertjemanager is redactie namelijk werk dat elke stagiair kan doen. Als je een werkstuk kan schrijven, kan je ook een artikel schrijven. Hij kan het ook, en hij heeft ook maar 3 maanden gestudeerd. Uitgevers horen dit soort geluiden graag. Het klinkt goedkoop, commerciëel en precies corporaal genoeg. Hoera, ga je gang maar poffertjemanager, ontsla al de redacteuren en neem stagiairs in dienst. Voor 400 euro stagevergoeding, en geen enkele vorm van premie of afdracht en zelfs nog belastingvoordeel erbij, heb je zo gratis onkritische en monddode werknemers. Voor de prijs van 25% van het minimumloon. En ze schrijven ook nog enthousiast de krant vol.
Dat is alleen niet zo. Redactiewerk vereist een bepaalde mate van intelligentie, naast vakkennis dien je te beschikken over schrijfvaardigheid, begrijpend, globaal en snellezen. Kwaliteiten die de poffertjemanager wel kan worgen. Zelf is hij gesjeesd en heeft een enorme hekel aan afgestudeerde types. Alle redacteurs zijn linkse hobbyisten. Hun capaciteiten denkt de poffertjemanager ook te hebben. Het gevolg laat zich raden. De stagiair met het briljante interview met Erdemovic, blijkt het vakkundig te hebben overgeschreven, zoals elke twintigjarige heeft geleerd op de universiteit. Zo krijg je een krant wel vol!
Traditiegetrouw steekt de redactie de hand in eigen boezem. Wij redacteurs hadden moeten zien dat hier een onprofessionele kracht te werk ging. De waarheid is alleen naar alle waarschijnlijkheid dat alle redacteurs dat allang wisten, maar niet in staat zijn kritiek te uiten op het HR-beleid van de poffertjemanager. Echte uitgevers zijn allang weg in de VUT met een gouden handdruk, in vrijwel elk mediabedrijf. Er zijn nu alleen goedkope poffertjemanagers. En stagiairs. En die schrijven uw krant. Om precies te zijn, schrijven ze hem over in het net, terwijl de echte journalist papier staat te prikken voor zijn bijstanduitkering in Stadsdeel Noord.
Het is economisch van groot belang om de werkgelegenheid in de journalistiek op peil te houden. Pers is van vitaal belang voor een functionerende overheid, en voor jonge en kleine ondernemers. De advertentiemarkt staat al onder druk door de ontlezing en een al te communicatieve overheid. Het is eeuwig zonde dat de boekhouder regeert in persland. De abonnee betaalt toch niet voor een veredeld stageverslag! Een redacteur is geen stagiair. Het enige waar de uitgeefondernemer naar luistert, is naar de abonnee.
Lezer, eis waar voor uw geld. Eis een redacteur.